Układ pompowy
Układ pompowy stanowi pompa lub bateria pomp wraz z rurociągami ssawnym i tłocznym.
Ogół elementów funkcjonalnie ze sobą powiązanych, które jako całość przeznaczone są do wykonywania ściśle określonych zadań, określone parametry i właściwości można nazwać układem pompowym. Odporność chemiczną układu wyznacza odporność chemiczna najsłabszego elementu układu.
Parametrami układu pompowego są wysokość podnoszenia H, wydajność Q oraz moc P.
Wysokość podnoszenia H mierzona jest przyrostem wysokości ciśnienia, położenia i prędkości cieczy pomiędzy wlotem a wylotem pompy. Wysokość podnoszenia mierzona jest w metrach. Wysokość podnoszenia oznacza maksymalną wysokość na jaką ciecz można przepompować, mierzoną względem poziomu w zbiorniku ssawnym pomijając straty przepływu w rurociągach. W przypadku długich rurociągów poziomych z wysokości podnoszenia pokazuje na jaką odległość można przepompować ciecz i jest ona sumą zmiany wysokość rurociągu i strat przepływu które są liniową funkcją długości rurociągu.
Wydajność (natężenie przepływu) Q oznacza ilość cieczy, jaką układ pompowy przepompowuje w jednostce czasu.
Moc układu pompowego jest iloczynem wysokości podnoszenia H i wydajności Q.
Jeżeli w układzie pompowym główna pompa wymaga zalewania, stosuje się w nich zalewanie grawitacyjne wykorzystując ciecz zgromadzoną w rezerwowym zbiorniku położonym ponad poziomem pompy lub dołącza się do instalacji dodatkową pompę rozruchową, samozasysającą o małej wydajności. Innym, rzadziej stosowanym rozwiązaniem, jest zastosowanie strumienicy do zalewania pompy głównej.
Źródło: https://pl.wikipedia.org/wiki/Uk%C5%82ad_pompowy
Pompa - warto wiedzieć
Pompa ? urządzenie służące do wytworzenia różnicy ciśnień między stroną ssawną (wlotem do pompy) a tłoczną (wylotem z pompy), umożliwiającej transport cieczy lub osadów. Działanie pompy polega na przekazaniu cieczy siły mechanicznej przez wirnik, tłok lub membranę, celem jej sprężenia1.
Aktualnie wszystkie przenośniki cieczy nie mające tłoka, membrany, łopatek, lub wirnika nie zaliczają się do pomp, mimo posiadania w nazwie słowa pompa. Jako przykłady dawnych pomp podawane są przenośniki cieczy, stanowiące nierozłączny element z silnikiem, np. parowy podnośnik wody i jego odpowiednik spalinowy, w których czynnik roboczy np. para wodna bezpośrednio przekazuje energię cieczy. Ponieważ parowe i spalinowe podnośniki wody mają jedynie znaczenie historyczne, przeważnie nie umieszcza się ich w klasyfikacji, albo nie zalicza do pomp. Podobnie jest ze śrubą Archimedesa.
W każdym przypadku, by pompa mogła pracować, musi być zalana, co oznacza, że przestrzeń robocza pompy oraz rurociąg ssawny musi być wypełniony cieczą i odpowietrzony w momencie rozruchu pompy. Wyjątkiem od tego są pompy samozasysające. Także niektóre pompy wyporowe, charakteryzujące się wysoką szczelnością oraz umieszczone w układzie pompowym o niewielkiej wysokości ssania są w stanie rozpocząć pracę bez wcześniejszego zalania rurociągu ssawnego.
Pompy charakteryzują następujące parametry:
wydajność (Q) ? mierzona w objętości przepompowywanej cieczy na jednostkę czasu, w układzie SI wyrażona w metrach sześciennych na sekundę;
wysokość podnoszenia lub maksymalne ciśnienie (H) ? mierzone w metrach słupa wody lub w układzie SI w paskalach;
moc (N) ? obliczana jako iloczyn wysokości podnoszenia i wydajności1.
Dobór pomp polega na wyborze pompy o parametrach odpowiednich do potrzeb. Pompa powinna tłoczyć objętość cieczy lub osadów odpowiednią do potrzeb (wydajność), gdyż to warunkuje jej efektywne wykorzystanie. Transportowane medium powinno być tłoczone pod stosownym ciśnieniem (wysokość podnoszenia), co zapewnia dostarczenie go do punktu odbioru pod oczekiwanym ciśnieniem. Stąd wniosek, że moc pompy musi być odpowiednio dobrana do pożądanej wydajności i wysokości podnoszenia. Każda pompa ma pewien przedział wydajności i wysokości podnoszenia, w którym może pracować. Jeśli pompuje wodę na maksymalną wysokość, to jej wydajność spadnie i na odwrót. Optymalna wydajność, wysokość podnoszenia i sprawność pomp zależą od rzeczywistych wymogów eksploatacyjnych wynikających ze specyfiki pompowanej cieczy.
Źródło: https://pl.wikipedia.org/wiki/Pompa
Jak działa Siłownik hydrauliczny?
Siłownik hydrauliczny, (znany także pod nazwą cylinder hydrauliczny), silnik hydrostatyczny o ruchu posuwistym.
Organem roboczym siłownika mogą być: tłok (1), nurnik (2) lub membrana (3) - umieszczone w cylindrycznym korpusie (4). Do przestrzeni roboczej (5) wtłaczana jest ciecz, która przesuwa tłok lub nurnik, lub odkształca membranę. Powoduje to ruch posuwisty tłoczyska (6). Siłowniki hydrauliczne dzielą się na:
jednostronnego działania - suw roboczy odbywa się tylko w jednym kierunku
dwustronnego działania - suwy robocze odbywają się w obu przeciwstawnych kierunkach
Siłowniki hydrauliczne jednostronnego działania wymagają wymuszenia powrotu tłoka do pozycji wyjściowej oraz usunięcia z komory roboczej cieczy. Może to być zrealizowane za pomocą sprężyny ściskanej w czasie suwu roboczego, która gdy siłownik pozostaje w spoczynku, zapewnia powrót tłoka. Niekiedy ciężar tłoczyska, urządzenia roboczego lub zewnętrznego obciążenia wystarcza do wykonania tej pracy.
Zasięg suwu roboczego siłownika hydraulicznego jest limitowany długością tłoczyska. Ze względu na niebezpieczeństwo wyboczenia długość ta jest ograniczona. W celu zwiększenia zasięgu suwu roboczego stosuje się siłowniki teleskopowe.
W niektórych zastosowaniach konieczne jest łagodne zakończenie suwu roboczego. W takich przypadkach w siłowniku instaluje się hamulec końca suwu, którym jest zazwyczaj zawór dławiący, uruchamiany przy końcu suwu siłownika.
Źródło: https://pl.wikipedia.org/wiki/Si%C5%82ownik_hydrauliczny